Het is tien jaar terug dat ik voor het laatst ben gewogen en gemeten, in groepsverband. De knop is om. Ik ga weer een poging wagen slank te worden.
Na nog een toiletbezoek schiet ik in mijn jas en lichtste schoenen die ik heb. Mijn dochter gaat mee. Voor de gezelligheid, maar ook omdat ze als psychologie studente nieuwsgierig is hoe het er op zo’n afslankclub aan toe gaat.
In mijn woonplaats zit een Weightwatchersclub, maar die coach pruim ik niet. Dus ga ik veertien kilometer verderop kijken; waar niemand mij kent.
Ik wil weer blij naar mijn eigen spiegelbeeld kunnen kijken. Dus moet er tien kilo af. Net als tien jaar terug; toen ik voor het laatst de Weightwatchterscursus bezocht.
Speld, denk ik met een soort van jaloezie wanneer ik achter mijn kind, alla Doutze Kroes, naar de auto loop. Ooit zag ik er net zo uit en vond het gewoon…
‘Als het mij niet aanstaat maken we rechtsomkeert, hoor!’
‘Komt goed, mam,’ haar hand belandt zacht kloppend op mijn been dat iets te diep het gaspedaal indrukt.
‘Let op, als we binnenlopen kijkt iedereen om, dat was tien jaar terug ook zo.’ We lopen de zaal binnen en ik constateer direct niet de zwaarste te zijn. De aanwezige vrouwen, geen mannen, babbelen met elkaar of zijn bezig op hun telefoon. Anderen wachten zwijgend op wat komen gaat. Achter een tafeltje, ernaast een zware weegschaal, zit een vlotte blondine met de bril op het puntje van haar neus. Ze glimlacht naar ons en heet vooral mij hartelijk welkom.
Even later zit ik naast mijn dochter op een paars pluchen stoel te luisteren naar coach Hetty ’s peptalk.
‘Ik geloof dat het meevalt. Wat vind jij,’ fluister ik. Mijn dochter haalt haar schouders op en kijkt geboeid hoe de aanbieding van de week wordt gedemonstreerd. Een pastamachine voor slechts 109 euro. ‘Dat gaat m niet worden, hoor. Genoeg stekkers in huis,’ sis ik.
Hetty betrekt mij kundig bij de groep. Binnen een paar minuten ben ik om en bereid mijzelf voor drie maanden te binden. Moedig stap ik even later op het weegplateau. ‘Met schoenen en kleren aan is het nog erger dan thuis,’ fluister ik en besluit volgende week zonder sieraden te komen. Mijn dochter roept: ‘Logisch toch!’ Hetty glimlacht. Een uitvoerig en prettig gesprek over het programma volgt.
‘Goeie coach, he? Geen domme doos,’ vat ik kort samen als ik even voor negen uur weer achter het stuur kruip.
‘Zekers! Gemoedelijke sfeer, ook… Het komt goed, mam.’
Ik knik. En denk ik aan de jaren zestig, mijn geboortejaar, toen vrouwen als ik nog op de tafel moesten staan als ze niet waren afgevallen. Drastisch, maar het Weightwatchersgebeuren heeft er niet onder geleden.
Hoeveel programma’s zijn al gepasseerd? Van strak voeding wegen naar het lossere punten tellen. Weightwatchers weet het spannend te houden. Flexpoints, Propoints en nu Smartpoints, waar vers de boventoon voert. Alles ter voorkoming van overeten en geld binnen te schrapen. Veertig jaar lang betalen mensen zoals ik graag om in de kudde gewogen te mogen worden. Als je er goed over nadenkt is het bezopen. Toch klamp ik mij opnieuw vast aan dit systeem. Online kilo’s verliezen mislukt steevast. Dus terug naar cursus in de hoop nu wel te slagen. Net als toen…
Thuis gekomen hobbel ik vol vertrouwen achter mijn dochter het huis weer binnen. Van prop naar speld. Ik ga het beleven!
gayaskrabbelpagina 